Wat een passende cultuur is voor de één, is een leerschool voor de ander. In Laos maakt niemand zich druk. Haast? Nooit. Ruzie? Waarom zou je. Stress? Wat is dat in hemelsnaam? Dat is de vibe van Laos en het past Sander als een warme jas.

Maar als je wat ongeduldiger bent? Eten besteld, half uur wachten. Reisafstand 150 kilometer, reistijd zes uur. Vraag bij een reisbureau, waar is iedereen gebleven? Om gek van te worden! Lisa moest enigszins wennen aan de 'rustige' (of 'luie', of 'Sanderachtige') mentaliteit.

Het gewenningsproces is geleidelijk verlopen. De overstap van Thailand naar Laos verliep soepel (visum regelen, uurtje wachten). In Vientiane, de gigantischse hoofdstad van Laos met maar liefst 400.000 inwoners (in vergelijking met de meeste Aziatische hoofsteden is het een dorp), konden we in alle rust wennen aan het nu te ontdekken land. Geen gekte met scooters (Vietnam), bedelaars (Cambodja), verkopers (Thailand), maar gewoon rust. Heerlijk.

Vientiane is een leuke stad (aan de Mekong) waar we een beetje zijn geacclimatiseerd aan de laidback mentaliteit van Laos. Bovendien hebben we (just in case) alvast een visum voor twee maanden geregeld voor Thailand bij het Thaise consulaat, je weet maar nooit hoe lang we de volgende keer in Bangkok blijven.

Tubing

Waar je ook verblijft in Azie, je ontkomt niet aan de 'in the tubing' t-shirts. Overal zie je ongeschroren, onfrisse en daarom interessante types rondlopen met een dergelijk shirt. Het 'tubing' (ronddobberen in een binnenband door een rivier) vindt plaats in Vang Vien, waar wij dus uit cultureel belang ook maar een kijkje moesten nemen. Het bleek een voltreffer!

Het duurde één dag om door te hebben dat je voor het feitelijke doel van tubing helemaal geen band nodig hebt: het draait om zuipen langs de rivier. Wanneer je dobbert, dan word je vanzelf binnengehengeld door de volgende kroeg langs de rivier, waar je plaatsneemt in de hangmat en begint aan de volgende bucket. Dé manier om te wennen aan de rustige mentaliteit! De tweede dag hebben we toch nog maar een band gehuurd (je kunt immers ook dobberen met een bucket in de hand), de derde dag hebben we de band laten varen. Nee, geen cultuur in Vang Vieng. Natuur was er wel, maar dat is in overvloede aanwezig in Laos. Daarover later meer.

Na een aantal dagen dobberen wat meer cultuur in Luang Prabang, weer wat noordelijker, weer wat kouder. Luang Prabang is een schattig klein stadje aan de Mekong, een rivier die we ondertussen door en door kennen. De stad heeft een aandoenlijk oud centrum, enkele aardige 'wat' (= tempels), goed eten op de avondmarkt en het is er zelfs mogelijk om actief deel te nemen aan het verkeer (fiets)!

De bergen in

Al schrijvend zijn we inmiddels voor de vierde dag in Luang Nam Tha, nog weer wat noordelijker (Lisa met mijn trui, ik met jas). De omgeving is hier sprookjesachtig in de ochtend (drijvende wolken langs de bergen), prachtig in de middag (schaduwzijdes van de beboste bergen door de felle, warme zon) en onzichtbaar in de avond (pikkedonker). Twee daagjes fietsen, vandaag op de scooter en wij zijn bijna overtuigd dat we geen stadsmensen zijn. We zijn hier wat langer gebleven dan gepland, wat wij zien als een teken dat we goed zijn ingeburgerd in Laos, inclusief Lisa. Morgen pakken we de bus naar Huay Xai, waar de volgende shot natuur te wachten staat, genaamd de Gibbon Experience.