Pho in Vietnam, amok in Cambodja, sticky rice met laap in Laos, tom yam goong (som tam, pat thai, plah nerng manow en nog duizend-en-één andere lekkere gerechten) in Thailand. De eetcultuur in Azie is simpelweg om van te smullen. Op het oog de grootste smulpapen wonen waarschijnlijk toch in Indonesië, de familie van Lisa kennende is het geen grote verassing.

De eerste aanwijzing is het formaat van de gemiddelde Indonesiër, die getypeerd kan worden als stevig. Waar bijvoorbeeld Vietnamezen ronduit ‘skinny' zijn, heeft de Indonesiër een gezond vetrandje dat voor het klimaar zeker niet nodig is. Een eerste verklaring is de hoeveelheid aan deep fried gerechten. We noemen de nasi goreng, ayam goreng, ikan goreng, bakmie, pecel lele, pangsit en natuurlijk de pisang goreng. Raadpleeg de menukaart van het lokale (Chinees-)Indonesische restaurant voor de betekenissen.

De tweede (mogelijke) verklaring is de mate van ‘spicyness'. Als het gerecht van zichzelf niet pittig is (sambal telor, rendang, etc), dan wordt er wel een extra portie chili bijgevoegd. Pittigheid zorgt voor dorst, dorst wordt gelest met frisdrank of veel te zoete alternatieven. Eetlepels met suiker verdwijnen in de thee, koffie, fruitjuices, milkshakes en lassies.

De meest voor de hand liggende verklaring is echter dat het eten zo ongelooflijk lekker is. Denk daarbij aan al het bovengenoemde plus Lisa's favorieten tempeh, gado-gado, tahu, ikan bakar, soto ayam, sambal goreng boontjes, sayur boontjes, enz., enz., enz.

En nu hebben we het nog niet eens gehad over saté...

P.s. Op dit moment zijn de ouders van Sander, Rob en Marleen (zus van Lisa) ook aanwezig in Sanur om al dit lekkers met ons te delen.