Makan-makan

Pho in Vietnam, amok in Cambodja, sticky rice met laap in Laos, tom yam goong (som tam, pat thai, plah nerng manow en nog duizend-en-één andere lekkere gerechten) in Thailand. De eetcultuur in Azie is simpelweg om van te smullen. Op het oog de grootste smulpapen wonen waarschijnlijk toch in Indonesië, de familie van Lisa kennende is het geen grote verassing.

De eerste aanwijzing is het formaat van de gemiddelde Indonesiër, die getypeerd kan worden als stevig. Waar bijvoorbeeld Vietnamezen ronduit ‘skinny' zijn, heeft de Indonesiër een gezond vetrandje dat voor het klimaar zeker niet nodig is. Een eerste verklaring is de hoeveelheid aan deep fried gerechten. We noemen de nasi goreng, ayam goreng, ikan goreng, bakmie, pecel lele, pangsit en natuurlijk de pisang goreng. Raadpleeg de menukaart van het lokale (Chinees-)Indonesische restaurant voor de betekenissen.

De tweede (mogelijke) verklaring is de mate van ‘spicyness'. Als het gerecht van zichzelf niet pittig is (sambal telor, rendang, etc), dan wordt er wel een extra portie chili bijgevoegd. Pittigheid zorgt voor dorst, dorst wordt gelest met frisdrank of veel te zoete alternatieven. Eetlepels met suiker verdwijnen in de thee, koffie, fruitjuices, milkshakes en lassies.

De meest voor de hand liggende verklaring is echter dat het eten zo ongelooflijk lekker is. Denk daarbij aan al het bovengenoemde plus Lisa's favorieten tempeh, gado-gado, tahu, ikan bakar, soto ayam, sambal goreng boontjes, sayur boontjes, enz., enz., enz.

En nu hebben we het nog niet eens gehad over saté...

P.s. Op dit moment zijn de ouders van Sander, Rob en Marleen (zus van Lisa) ook aanwezig in Sanur om al dit lekkers met ons te delen.

...en wat er aan Indonesie vooraf ging

We zijn nu aanbeland in Jakarta, Indonsesie. Alles voelt als thuiskomen: hier zijn mijn roots, hier is mijn huis, hier word ik voor het eerst beroofd... Aanvankelijk hadden we niet de intentie om naar deze stad te gaan omdat we van veel mensen gehoord hadden dat Jakarta niet zo interssant is. Toch was er voor ons 1 reden om de stad wel aan te doen: de jaarlijkse internationale jazzfestival. Hoogtepunt van de avond was het optreden van Santana, erg strak!

Maar het is alweer een tijdje geleden dat we wat geschreven hebben. Laten we dus even terug gaan naar Laos, de gibbon experience. Dit houdt zoveel in dat je op een hoogte van 80 meter aan een kabelbaan door de jungle heen gaat. Wij (met name Sander) hadden hier veel zin. Aangezien ik (Lisa) soms nog wel eens last kan krijgen van hoogtevrees heeft Sander erg zijn best moeten doen om mij zover te krijgen ook mee te gaan. Op de dag dat de gibbon experience was aangebroken was ik helaas geveld door een griepje. Sander is dus zonder mij de jungle in gegaan, veel kan ik dus niet zeggen over deze ervaring. Wat ik weet is dat Sander zich volgens mij prima tussen de aapjes heeft vermaakt.

Hierna heb ik hard moeten bewijzen dat ik echt niet te laf was om mee te gaan, dus heeft Sander een aantal 'leuke' dingen verzonnen om mijn moed te testen, zoals wildwaterrafting (Chiangmai) en parasailing (Langkawi).

Na Laos zijn we over land verder getrokken naar noord Thailand. Hier kwamen we in een erg leuk dorpje terecht: Pai. Pai is een vrolijk hippiestadje tussen de bergen. Hier hebben we een paar dagen ons aan de hippiecultuur aangepast met lekker in de hammock hangen en 's avonds rond een kampvuur kumbaja te zingen.

Ook hebben we nu wat meer van het midden van land gezien. Midden thailand heeft nog wat cultureels te bieden met oude historische steden. Zo kwamen we in Lopburi terecht. Lopburi heeft veel oude tempels in het stadscentrum. Veel ervan deed ons denken aan de tempels in de Angor Wat, maar dan in miniatuurversie plus honderden, zo niet duizenden, brutale apen. Je gelooft het of niet, maar het halve stadje was bevolkt door apen, en nogmaals: bijzonder brutale apen!. Midden op straat springen de aapjes op je schouders en pikken je eten en flesjes drinken af. Ook al heb ik de Gibbon experience gemist, ik verlaat Azie gelukkig niet zonder nog wat aapjes gezien te hebben.

Na alle natuur en cultuur, waren we weer hard toe aan zon, zee, strand. We hebben dus nog maar een Thais eilandje meegepakt: Koh Tao. Hier kon Sander nog wat oefenen in zijn duik skills. Jullie zullen misschien wel denken waarom heeft Lisa geen duikcursus gedaan. Dat was ik echter in Nha Trang wel mee begonnen, maar na de eerste lesdag begon ik ziek te worden dus heb ik dat af moeten blazen. Ook hierbij heb ik Sander echt moeten overtuigen dat ik het anders wel had doorgezet en dus niet te 'laf ' was.

Na Koh Tao met tussenstop in Koh Phangan (full moon party) zijn we snel doorgetrokken naar Maleisie. In Maleisie hebben we erg lekker gegeten in Georgetown, Pilau Penang. Het eten daar was gevarieerd (Chinees, Indiaans, Maleisisch), goed en vooral erg goedkoop. Dit in tegenstelling tot de biertjes. Aangezien we weer in Islamitische vaarwateren zijn aangekomen wordt het je financieel erg lastig gemaakt om een avondje goed door te zakken. Maar na ruim 4 maanden vele doorzakavondjes gehad te hebben is dit niet zo erg. Georgetown is een mooi historisch stadje en heeft de grootste buddistische tempel van Zuid- Oost Azie. Vanaf hier had je een mooi uitzicht over het eiland.

Hoewel Penang een Maleisische eiland is, is het niet zozeer een strandbestemming, dichtbij zat echter het eilandje Langkawi. Langkawi is in een woord prachtig en was onvergetelijk (om meerdere redenen).

Vanuit Langkawi zijn we door gevlogen naar Kuala Lumpur (dagje shoppen) en vanaf daar naar Jakarta. Dus ben ik weer aanbeland bij waar ik begonnen was: we hebben gister net het Jazz festival achter de rug. Vanvond reizen we door naar Yogajakarta, waar ons nog veel cultuur en lekker eten ( nasi goring , gado gado, sate, mmmmmmm) te wachten staat.

Mates, weirdos and wankers

Terug voor een korte stop in backpacker-central Bangkok hebben we weer even de tijd om de afgelopen weken, of eigenlijk de hele reis, kort te recapituleren, maar vanuit het andere invalshoek: de interpersoonlijke kant. Voorheen hebben we veel geschreven over onze avonturen, zonder al te veel stil te staan bij de vele boeiende, aparte of ronduit geschifte personen die we ontmoet hebben. Contact is snel gemaakt met het ras dat zich backpacker noemt, zeker met de grootste mafketels van het stel.

De meest opvallende verschijning in Laos was Line Børder (Zweden), waar we in Vientiane het initiële contact mee legden. Line viel op door haar zogezegd 'interessante' kapsel: het meisje, behoorlijk hippie en constant balanserend op uitersten van totale euforie of volledige depressie, heeft haar halve hoofd kaal geschroren (de linker kant), mogelijk een verband met haar mentale toestand. Na Huay Xai, waar ook Line ook de Gibbon Experience zou doen, hebben we haar overigens niet meer gezien...

Waar wij veel plezier aan beleven zijn de Bass Dum's van deze wereld. Deze Duitser, gesproken op Khaosan Road en op doorreis naar Cambodja, is totaal wereldvreemd. We konden onze Bass werkelijk alles wijsmaken, waardoor hij in de waan leeft dat Cambodja werkelijk bezaait is met landmijnen. Ons advies om een mijndetector te kopen voordat hij de landsgrenzen Cambodja over zou steken slikte hij als zoete koek.

Nog meer nieuws van het Duitse front? Jazeker. Phaty Spoch en Els Heimer maken een dynamisch duo, dat voor zowel hilariteit als alvrezende angst kan leiden. De door Phaty vertelde verhalen zouden voor de meeste mensen tot braakneigingen leiden, terwijl Els telkens weet te verrassen door hetzelfde verhaal op een andere manier te vertellen.

Wat zou backpackerland saai zijn zonder mensen als Wong Fuckeshi. De prostituees van Thailand hebben er hun werk van gemaakt, maar onder de backpackers valt er voldoende gratis te halen. In ieder stadje een ander schatje is voor meisjes als Whong zacht uitgedrukt. Sofia Renchitz, ontmoet in Vietnam, dacht overigens ook telkens met kerels naar huis te gaan. Met welke kerels ze praatte was echter volledig onduidelijk, want het gemompel in het luchtledige had eerder een negatief effect op haar aantrekkingskracht.

Een uitstekend voorbeeld van een typische mannelijke backpacker is onze Servische vriend Alco Holic, op rondreis samen met de Rus Kor Vakos. Kor hebben we niet vaak gesproken, omdat hij de weg naar het hotel of de weg naar de volgende bestemming vaker niet dan wel kan vinden. Alco, de interessantste van deze twee markante figuren, lijkt telkens op te duiken in de gebieden waar de drank het rijkst vloeit. Alco wist ons te vertellen dat hij een echte 'rondreis' door Azië doet en de meeste landen verdienen dan ook een bezoek: een maand Vietnam, een maand Cambodja, een maand Laos en nog wat maanden Thailand. De maand in Vietnam wordt gespendeerd op straat aan de bia hoi, in Laos stokt de reis in Vang Vieng, waar de Tiger Whisky en White Champa hem verder reizen heeft belet (waar hij overigens ook enige tijd is opgetrokken met June Key, over haar straks meer), in Cambodja zijn de favoriete plekken de Angkor What?-bar en Muslies (Sihanoukville) en in Thailand sluiten we volgende week weer bij Alco aan op Koh Pangan. Naar verluit is hij gisteren nog gespot al struinend door de straten van Bangkok. Maleisië en Indonesië worden door Alco en Kor om voor de hand liggende redenen vermeden.

De eerder genoemde June Key zijn we tegen het lijf gelopen in Vang Vieng. Het korte maar heftige onderhoud was ons iets te veel van het goede. Een toiletbezoek van June gaf ons echter een uitweg: door ons één tafel te verplaatsen in een immense tent van tien tafels wist June ons niet meer terug te vinden. Problem solved.

Een laatste idioot die we jullie niet willen onthouden is 'Papa Roger' Nic Trelh, de Finse bar- en hoteleigenaar op Koh Samet (zie Youtube, ook gelinkt via deze site, zie video's). Soms vertellen beelden meer dan 1000 woorden.

Onze dank voor al die mates, weirdos en wankers die tot inspiratie van dit stuk hebben geleid. Namen, maar niet de personages zelf, kunnen in gefingeerd zijn.

Laidback Laos

Wat een passende cultuur is voor de één, is een leerschool voor de ander. In Laos maakt niemand zich druk. Haast? Nooit. Ruzie? Waarom zou je. Stress? Wat is dat in hemelsnaam? Dat is de vibe van Laos en het past Sander als een warme jas.

Maar als je wat ongeduldiger bent? Eten besteld, half uur wachten. Reisafstand 150 kilometer, reistijd zes uur. Vraag bij een reisbureau, waar is iedereen gebleven? Om gek van te worden! Lisa moest enigszins wennen aan de 'rustige' (of 'luie', of 'Sanderachtige') mentaliteit.

Het gewenningsproces is geleidelijk verlopen. De overstap van Thailand naar Laos verliep soepel (visum regelen, uurtje wachten). In Vientiane, de gigantischse hoofdstad van Laos met maar liefst 400.000 inwoners (in vergelijking met de meeste Aziatische hoofsteden is het een dorp), konden we in alle rust wennen aan het nu te ontdekken land. Geen gekte met scooters (Vietnam), bedelaars (Cambodja), verkopers (Thailand), maar gewoon rust. Heerlijk.

Vientiane is een leuke stad (aan de Mekong) waar we een beetje zijn geacclimatiseerd aan de laidback mentaliteit van Laos. Bovendien hebben we (just in case) alvast een visum voor twee maanden geregeld voor Thailand bij het Thaise consulaat, je weet maar nooit hoe lang we de volgende keer in Bangkok blijven.

Tubing

Waar je ook verblijft in Azie, je ontkomt niet aan de 'in the tubing' t-shirts. Overal zie je ongeschroren, onfrisse en daarom interessante types rondlopen met een dergelijk shirt. Het 'tubing' (ronddobberen in een binnenband door een rivier) vindt plaats in Vang Vien, waar wij dus uit cultureel belang ook maar een kijkje moesten nemen. Het bleek een voltreffer!

Het duurde één dag om door te hebben dat je voor het feitelijke doel van tubing helemaal geen band nodig hebt: het draait om zuipen langs de rivier. Wanneer je dobbert, dan word je vanzelf binnengehengeld door de volgende kroeg langs de rivier, waar je plaatsneemt in de hangmat en begint aan de volgende bucket. Dé manier om te wennen aan de rustige mentaliteit! De tweede dag hebben we toch nog maar een band gehuurd (je kunt immers ook dobberen met een bucket in de hand), de derde dag hebben we de band laten varen. Nee, geen cultuur in Vang Vieng. Natuur was er wel, maar dat is in overvloede aanwezig in Laos. Daarover later meer.

Na een aantal dagen dobberen wat meer cultuur in Luang Prabang, weer wat noordelijker, weer wat kouder. Luang Prabang is een schattig klein stadje aan de Mekong, een rivier die we ondertussen door en door kennen. De stad heeft een aandoenlijk oud centrum, enkele aardige 'wat' (= tempels), goed eten op de avondmarkt en het is er zelfs mogelijk om actief deel te nemen aan het verkeer (fiets)!

De bergen in

Al schrijvend zijn we inmiddels voor de vierde dag in Luang Nam Tha, nog weer wat noordelijker (Lisa met mijn trui, ik met jas). De omgeving is hier sprookjesachtig in de ochtend (drijvende wolken langs de bergen), prachtig in de middag (schaduwzijdes van de beboste bergen door de felle, warme zon) en onzichtbaar in de avond (pikkedonker). Twee daagjes fietsen, vandaag op de scooter en wij zijn bijna overtuigd dat we geen stadsmensen zijn. We zijn hier wat langer gebleven dan gepland, wat wij zien als een teken dat we goed zijn ingeburgerd in Laos, inclusief Lisa. Morgen pakken we de bus naar Huay Xai, waar de volgende shot natuur te wachten staat, genaamd de Gibbon Experience.

De beste wensen vanuit zonnig Thailand

Vanuit een tropisch Koh Samet willen we iederen nog het beste wensen voor 2011, op geheel gepaste Thaise wijze (met veel vertraging). Oud- en nieuw in Bangkok was onvergetelijk, met grootse gekte op Khao San Road, het centrum van backpackend Azie.

Zoals bijna gebruikelijk zijn we in Bangkok toch weer langer gebleven dan gepland. De stad blijft fascineren, ook na ons zoveelste bezoek. De combinatie van de duizenden backpackers, prachtige tempels (toch echt wat mooier dan in Phnom Penh), hectiek, onmogelijk verkeer, geschifte Tuk Tuk drivers,dikke smog(wat gek genoeg de zonsondergang weer heel mooi maakt) en een gezonde dosis prostitutie maakt van 'Sin City' een fantastisch spectakel.

Omdat we slechts een visum voor 15 dagen hebben (wanneer je via de lucht het land in komt krijg je 30 dagen, wanneer je over land komt 15 dagen, volstrekt belachelijke regeling) zal ons verblijf in Thailand vrij kort zijn, maar eigenlijk kunnen we er geen genoeg van krijgen. De kans is dan ook reeel dat we na onze volgende bestemming, Laos, toch nog weer even langswippen in Thailand. Een beetje flexibiliteit moet je toch hebben.

Na Bangkoknu dusKoh Samet, een voormalig backpackerseiland dat nu toch ook wel behoorlijk geclaimd wordt door de 'nieuwe rijken' (vadsige, vaak vrij asoscialeRussen, te herkennen aan de doffe Wodka-blik in de ogen). Wanneer je de juiste kroegjes echter gevonden hebt (waar wij inmiddels een zesde zintuig voor hebben ontwikkeld), dan zijn er echter nog meer dan voldoende toffe lui te ontmoeten, hoewel daar ook eenaanzienlijk percentage nutcases tussen zit. Voor de psycholoog in Lisa voldoende materiaal om te analyseren.

Het eilandje is klein maar fijn, we zien wederom de meest prachtige stranden en de sfeer is uitermate ontspannen. Over twee dagen gaan weweer richting Bangkok, daarna met de nachttrein naar Vientienne, de hoofdstaf van Laos. We hebben al zo veel positieve verhalen gehoord over Laos, we kunnen niet wachten!

Cambodja is f*cking MENTAL!

Wat tref je aan in Cambodja? Wij hadden eigenlijk geen idee. Op basis van de verhalen van anderen waren de verwachtingen minder hoog gespannen dan voor Vietnam, zeker na een kennismaking met enkele Engelse backpackers. Met een uitstraling van niets minder dan de lompste hooligans van Groot-Brittannie, inclusief tattoos, kale koppen en bijbehorende bierpens, wisten ze ons te verzekeren dat 'it's f*cking dangerous over there. Those guys are MENTAL!'

En zijn die lui hier dan geschift? Als we onze mening baseren op de geschiedenis zou je denken van wel. De Tuol Sleng gevangenis en de Killing Fields getuigen in ieder geval van een verstandsverbijstering van een jaar of vier in de jaren '70, ten tijde van de Rode Khmer. De manier van eren van de slachtoffers van het regime van Pol Pot, met morbide foto's en duizenden doodskoppen, getuigd daarbij van weinig smaak, indrukwekkend is het wel.

Maar dat is allemaal geschiedenis, zand erover en laten we eerlijk zijn: in Europa konden we er ook wat van. Cambodja heeft natuurlijk ook erg veel prachtigs te bieden: de tempels in Phnom Penh doen ons weer terugdenken aan Thailand, met veel pracht en praal. Ook de aanwezigheid van Tuk Tuk's, ook al zijn het hier eigenlijk karretjes die ze achter de scooter koppelen, doet ons deugd. De veiligheid van het verkeer doet het misschien geen goed, het houdt het in ieder geval wel spannend. Eten en drinken is goedkoop en lekker, ook al missen we de Pho. Van de pizza's hier worden we 'happy', van het eten van tarantula's worden we wat minder vrolijk ('Those guys eat f*cking spiders. They are MENTAL')

Na Phnom Penh zijn we naar Sihanoukville gegaan, een badplaats aan de golf van Thailand. Met een prachtig strand, sfeervolle strandtentjes en een soundtrack van Creedence Clearwater Revival bij Muslies, onze stamkroeg vanwege de all day happy hour, overklaste dit alle badplaatsen in Vietnam. Het oogt nog allemaal zo vredig en relax. Het gebouw aan grote hotels is echter al in volle gang, dus de vraag is hoe lang het deze sfeer zal behouden.

In Sihanoukville hebben we dus gedaan waar badplaatsen voor bedoeld zijn: ontspannen zonder pretenties. Beetje hangen op het strand, beetje duiken cq snorkelen, beetje niksen. Een nachtje op een 'onbewoond' tropisch eiland, Koh Russei, was het kersje op de taart en onderstreepte de perfectie van ons verblijf. Het nieuws van de geboorte van Milou heeft ons ook bereikt: Kristiaan en Heidi, nogmaals gefeliciteerd. Ze ziet er uit als een schatje!

Nu zijn we inmiddels al weer aan aantal dagen in Siem Reap, een fijn klein stadje in hartje Cambodja met dichtbij de grootste toeristische trekplijster van het land: de Angkor Wat. We hebben drie volle dagen rondgecrost met een Tuk Tuk om een indruk te krijgen van al die tempels. Onder de indruk zijn we zeker. Zo veel, zo groot, zo mooi (vooral met zonsondergang en zonsopkomst). Morgen de busreis naar Bangkok, waar we 2011 op gepaste wijze zullen inluiden. We zullen echter wel met heimwee terugdenken aan Cambodja, we zijn toch een beetje verliefd geworden op dit land, ondanks 'landmines, they're f*cking everywhere! Those guys are MENTAL!'

Overwinteren in Zuid-Vietnam

We zijn in beweging, iedere dag, dus daardoor komt het er vaak niet van om te teksten op het internet. Nu in een vrij uurtje heeft Lisa 'the negotiator' bij aankoop van een tourtje onderhandeld dat ik in dit crappy tourbureautje achter een gare PC mag kruipen. Het is hier fantastisch...

Maar waar zijn we dan eigenlijk? Hartje Ho Chi Minh city, of Saigon, wat voor naam je het beestje ook wilt geven. Wel vreemd dat ze deze plaats zomaar ergens in de jaren '70 een andere naam hebben gegeven. Stel je maar eens voor: van de ene op de andere dag noemen we Amsterdam 'Mark Ruttetown'. Niet echt catchy, als je het ons vraagt.

Maar waar waren we eigenlijk gebleven... De laatste keer was Ninh BInh en sindsdien hebben we meerdere plaatsen bezocht: Dong Hoi, Hue, Hoi An, Nha Trang, Dalat en nu dus Saigon. We hebben dus aardig wat bij te praten.

We hebben er telkens voor gekozen korte afstanden af te leggen, zodat we niet langer dan 12 uur in een bus of trein hoeven te zitten. Daarom kwam Dong Hoi, niet de meest bijzondere stad, uit de koker als volgende bestemming. Omdat de stad niet al te veel te bieden heeft, hebben we ons in luxe gestoken en een dagje bij het zwembad gehangen in een prijzig resort. Wij zijn veel te cheap ass voor een kamer in een dergelijk paleis, maar voor 5 dollar zwemmen en letterlijk baden in luxe is niet gek. ‘s Avonds stond er bovendien een feestje op het programma: wij zijn nu 7 jaar bij elkaar. Hiep hiep hoera!

Next stop: Hue. Een veel sfeervoller plaatsje met veel historie. Hangen langs de rivier, rondstappen in de oude stad en Vietnameesjes pesten aan de kade. Op 500 meter word je 100 keer aangesproken voor een boat trip, maar onze enige eis was dat we een Oezbeekse tolk wilden hebben. Dit is de beste mensen niet gelukt, hoewel ze wel van alles probeerden.

Een stad die nog sfeervoller bleek was Hoi An. Prachtig verlicht in de avond met lampionnen en Bia Hoi om het plaatje te completeren. Hier hebben we ook een kookcursus gedaan, dus we zijn nu helemaal bijgekletst op het gebied van pho, tofu in clay pot, fish in banana leave, sweet and sour shrimp en pumpkin soup. Wie weet gooien we de recepten nog even in ons weblog.

Hoi An is dus zeker een aanrader, Nha Trang is weer om heel andere redenen onvergetelijk. Lisa heeft een prestatie van formaat geleverd waar de Pieter van den Hoogenbanden van deze planeet van zullen smullen: ze heeft haar snorkeldiploma gehaald! Een volle dag in een duikpak en zelfs écht duiken hebben dit brevet om wereldwijd te mogen snorkelen opgeleverd. Chapeau en het duikdiploma van Sander steekt er een beetje schril tegen af.

Nha Trang was vanwege het duiken de ideale stop: nergens zo goedkoop kan je een duikcursus volgen. Uiteindelijk zijn we er 6 dagen gebleven, want we wilden ook nog een boottocht maken met de Funky Monkey boot. Karaoke stond natuurlijk ook weer op het programma, dus na Sanders Vader Jakob is ook in Central-Vietnam geen vis meer te bekennen en is het koraal blijvend beschadigd. Duikscholen zijn per direct geloten.

Na Nha Trang zijn we wat dieper het land in gedoken, de Central-Highlands in. Dalat is een schilderachtig plaatsje in de bergen, minder hoog als Sapa, maar nog steeds veel te koud voor het grote roze monster Lisa (haar trui komt nog wel een keer langs op een foto). In Dalat heeft Lisa nog een van haar angsten doorstaan door achterop de motor te springen. Twee zogenoemde Easy Riders (met motoren, geen Steppenwolf) hebben ons een dagje rondgescheurd door de hooglanden. Stoere foto's volgen nog.

Na Dalat nu dus Ho Chi Minh city, waar de temperatoren dagelijks rond de 30 graden schommelen. Veel te heet, dus daarom vandaag direct naar het zwembad gegaan. Dat is toch niet normaal! Dat is ECHT niet normaal! Dat is niet te GELEUVEN!!! (voor mensen die Rembo & Rembo niet kennen, check youtube onder 'de gluurbuur').

Nu ben ik weer terug bij af: het tourbureautje waar mijn billen inmiddels beurs zijn geworden door het onbeschrijvelijke comfort dat onder me zit. Morgen gaan we weer een beetje de historie in met een bezoek aan de Cu Chi tunnels, gisteren zijn we ook al naar een oorlogsmuseum en het reunification palace geweest, dus onze portie geschiedenis hebben we na morgen ook weer gehad. De volgende stop is naar verwachting Phnom Penh, of misschien gaan we nog de Mekong Delta wat verder verkennnen. Feit is wel: Vietnam is al weer bijna achter de rug en that's a bloody shame.

Barcelona-Real Madrid

Er is veel gebeurd, veel gebeurd...

Verhalen daarover komen snel, maar eerst wil ik mijn vreugde tonen voor het heerlijke verlies van Real Madrid tegen Barcelona. We zitten dan aan de andere kan van de wereld, maar geluiden van Europees topvoetbal komen ons nog steeds ter ore (hoewel traag). 5-0. Dat moest ik even bekijken. Niet onterecht en wat een genot!

Nieuwe verhalen over ons komen zoals geschreven snel, maar dan wil Lisa vast over mijn schouder meekijken en censureren. Dus dan geen woorden als 'censuur', 'censuur' en 'censuur'.